Mijn moeder is opgenomen, noodgedwongen.
Op de dementie-afdeling ging ze weigerend op de gang zitten. “Ik word zo opgehaald, ik ga hier weg!” Toen kwam de grote verrassing…
Want na twee dagen ontdooien, zit ze gezellig in de warme huiskamer. Hand in hand met een medebewoner! Hoe mooi is dat?
Een crisisopname, omdat ze altijd weigerde hierover in gesprek te gaan en het ging niet meer.
Ze heeft het vermogen nooit gehad om naar zichzelf en haar situatie te kijken. Ik vroeg haar regelmatig: hoe voel je je? Haar antwoord was steevast: ‘Eenzaam!’ ‘Hoe voel je dan dat je eenzaam bent?’ ‘Niets’, zei ze dan. ‘Ik woon gewoon alleen.’
Maar daar direct erachteraan: ‘Ik wil hier niet weg. Ik wil mijn huis niet uit. Niemand gaat daarover. Ik ben niet gek. ik kan hier prima wonen.’
De laatste 7 dagen voor de opname, wilde ze ook geen hulp.
Ze weigerde wederom naar het ziekenhuis te gaan, toch was haar pols gebroken bij een val en er was gips nodig. Ik heb haar toch in het ziekenhuis gekregen. Direct heeft ze het gips eraf gehaald met messen en scharen. Ik schrok me rot.
Daardoor ben ik de laatste 7 dagen bij haar geweest om haar zorg te verlenen. Dat was een hele klus. In die 7 dagen heeft ze nog 2 x het gips eraf gekregen terwijl ‘de wapens’ door mij weggehaald waren. Hoe ze het gedaan heeft? geen idee. Maar het werd een gevaar en een onhoudbare situatie. Daardoor is deze gedwongen opname noodzakelijk geworden.
Omdat ik er was, heb ik ook de uiterlijke zorg geregeld: Een kapper en een pedicure, zodat ze ook zich verzorgd en fijn voelde…
Het grootste geschenk kwam toen: wat er in de zorginstelling gebeurde, had ik TOTAAL niet verwacht.
Wat een ommezwaai in haar gedrag op deze plek.
Het lijkt er dus op dat ze erg blij is om met andere mensen in de warmte van een huiskamer te zitten. Ze lijkt tevreden en dankbaar. Ze geeft zelf aan het gezellig te hebben, dat hoor ik van de begeleiders terug. De verzorgenden zeggen: ‘Ze is lief en vriendelijk.’
Ze hebben het over MIJN Kopp-moeder. Hoe kan dat?
Alzheimer doet wonderlijke dingen met mijn moeder.
Ik ben erg dankbaar dat ze het goed heeft. Dankbaar voor haar rust en gemoedsrust. En dat ze de beste zorg krijgt, met veel aandacht en liefde.
Wat een opluchting, voor haar en ook voor mij!
Wat een verhaal Antoinette.
Ik heb een vergelijkbare ervaring met mijn vader. De uitleg van de taoisten is dat bij Alzheimer een deel van de persoon al is overleden (door de poort uit het leven is) waardoor de persoonlijkheid veranderd. Mij helpt die manier van kijken. Ook om nog bij het leven te kunnen rouwen om dat wat al dood is. Zodat je steeds je dierbare kunt aanvaarden hoe die op dat moment is. Zonder weerstand.
Veel sterkte voor jou Antoinette.
Hi Cornelie, wat fijn je reactie. En ik hoop dat je ook de hoop en liefde uit je ervaring met je vader ook hebt kunnen halen.
Ja, zo voel en zie ik het ook als Taoist 😉 .. fijn gevoel he!?
Ik voel al heel lang dat er ziele-delen naar de overzijde zijn. (Niet alleen door Alzheimer)
En het is dierbaar om daarmee te zijn en dit niet persoonlijk te zien, maar als haar proces. Haar reis.
En dank je wel. Fijn dat je het schrijft…
Ik heb een heel mooi boek over dementie van Marieke de Vrij. Dat is echt een aanrader in dit anders kijken.
Warme groet, Antoinette
Lieve Antoinette, wat bijzonder om te lezen. En wat mooi dat je nog open kan staan voor onverwachtse cadeaus. Na zoveel geploeter.
Ik wens je nog een vredige tijd toe.
Liefs, Rebekka
HI Rebekka,
Wat onwijs lief te lezen in wat je me schrijft.
Super liefdevolle woorden.
En ik sta onwijs open voor cadeaus van het leven.
Ik heb inmiddels geleerd het niet heel persoonlijk te nemen wat mijn moeder doet/zegt. Dat is zo’n grote bevrijding.
Heel fijn voor mijn hart en voor mijn lijf!
Dank je wel voor je spiegel. Jij ook veel vrede.
Warme groet, Antoinette
Hoi Antoinette,
Wat een open verhaal over je moeder. Ik ben begonnen om te werken met mensen met dementie. Ik vond het in het begin erg confronterend en ook hartverscheurend. Ik merk nu ook dat het me troost geeft om er op een Taoistische manier naar te kijken. Dan is het minder zwaar. Reinout Eleveld zei: “Probeer je vooral op de gezonde kant van de personen met dementie te richten”. Dat heeft me wel geholpen. Verder begint mijn moeder ook vergeet achtig te worden. Ze woont nog thuis, maar ik voel dat het ook de kant van dementie op kan gaan. Nu ben ik al een beetje voorbereid. Ik ga het boek van Marieke de Vrij bestellen. Leuk dat ik dit vandaag lees en je verhaal me raakt. Bedankt voor het delen!
Groetjes Marieken
HI Marieken, dank jou ook wel voor je openhartig delen!… Echt heel fijn.
En Marieke de Vrij laat ook in haar zienswijze, net als Reinoud idd zien dat het zoooo fijn is het proces te kunnen en willen zien. En niet de aftakeling. Dat valt niet altijd mee, maar het is op een ander niveau ook fijn om het zo kunnen zien> Dan worden je ogen zacht en voel je liefde. Het is wat het is. Het is het tempo wat de persoon nodig heeft om alles te verteren. dank jou wel dus voor je liefdevolle reactie. En alle kracht in jouw proces. Weet je welkom! Warme groet, Antoinette
Dag Antoinette,
Fijn voor zowel je moeder als voor jou dat er nu even rust lijkt te zijn.
Alle goeds.
groet!
Peter
Hi dierbare Peter, je dank je wel. Het lijkt erop dat er even rust is. Dat is zeker heel dierbaar. Elke stap is er weer 1.
En het is ook fijn om te zien hoe het proces neerdwarrelen kan en tot rust kan komen als dingen ‘gedaan’ zijn met elkaar. Jij ook dank voor jouw dierbare woorden en jouw berichtje. Warme lieve groet, Antoinette