Ik dacht een heerlijk rustig weekend tegemoet te gaan.
Maar wat een emotionele rollercoaster werd het!
Vrijdagavond om 22.00 uur kwam het telefoontje van thuiszorg: “Niets heel ernstigs, maar uw moeder is gevallen en heeft waarschijnlijk haar pols gebroken.”
Dus: change of plans, ik op stel en sprong erheen vanuit een opleiding waar ik in zat.
Ze weigerde het ziekenhuis vrijdagavond/nacht. Ik had dus al mijn verleidingskunsten nodig om haar zaterdag naar de spoedeisende hulp te krijgen. Na een lange middag met wachten, humor (kijk hier!) én gips heb ik haar naar huis gebracht na 5 uur ziekenhuis.
En wat doet ze? Toen ik even wegkeek sloopte ze met messen en scharen het gips eraf. Elke keer weer.
Ze vergat steeds dat haar pols gebroken was.
“Wat doet dat harde witte spul aan m’n hand?”
Dus zondags, via de huisarts die haar bezocht, terug naar de spoedeisende hulp voor nieuw gips.
Er was geen crisisplek voor haar beschikbaar, dus ben ik zondagnacht bij haar gebleven. Ik had door: zij kan niet meer alleen zijn.
In mijn eigen kinderkamer slapen die ik 40 jaar geleden als kind verlaten heb…..
En nu nog een nacht… En nu nog een paar….. tot de crisisplek beschikbaar komt.
Wat een respect heb ik voor alle lieve zorgmedewerkers, die mij zo steunen en met me meedenken.
Thuiszorg Stmr, de huisartsenpost en de spoedeisende hulp in Tiel: zo liefdevol en fijn.
Ze doen echt wat ze kunnen.
Dierbaar om zo ondersteund te worden.
Gisteren brak er iets in mij, de tranen vloeiden.
De droevige conclusie die ik nu moet trekken is dat ze niet meer alleen kan zijn.
Het gaat gewoonweg niet meer.
Hoe moeilijk haar gedrag ook is. Dit is toch iets wat tégen iets in gaat. Ik gun haar zo haar eigen plekje, haar eigen thuis.
En het gaat niet meer.
Het gaat niet meer.
Nu het laten gebeuren, ‘het’ vertrouwen.
En de steun ervaren die er nu voor haar komt en is.
Ondanks dat zij er met haar onwijze sterke wil er tegenin gaat.
Logisch. Het zal je maar gebeuren.
Hoeveel ik als dochter en mantelzorger ook met haar te stellen heb, de zorgen om mijn (kwetsbare) moeder maken dit een verdrietig week.
