Mijn moeder wordt 90 en eist een mega-feest

Bij de tweede gang van het vijfgangendiner waarop ik mijn moeder heb getrakteerd, begint ze over haar aankomende verjaardag. Ze wil een groot feest geven voor de familie en iedereen die ze kent.
‘Mam, over wie hebben we het dan?’ ‘Ja, gewoon, iedereen. Alle mensen van de Rotary, andere serviceclubs, de kerk, gewoon mijn familie, al mijn neven en nichten, de straat.’

Ik snap het uiteraard onwijs goed om een mooi feest te geven. 90 zeg, wow!. En alles en iedereen van de serviceclubs van zowel mijn vader als mijn moeder: kortom de  mensen ‘die ze kent’ uit te uitnodigen (ca 175 – 200 man telde ik snel). Hoezo niet, vraag je je af? Dat is omdat ze nauwelijks iemand van deze mensen op bezoek krijgt.

Dus stel ik een grens. Iets wat ze niet makkelijk vindt. ‘Je wordt 90. Ik begrijp dat je dit echt wilt vieren en een feestje wilt bouwen. En we kunnen niet iedereen uitnodigen. Ik stel voor dat we een lijst maken van mensen die jij kent en die jij op jouw feestje wilt.’

‘Néé, ik ga geen onderscheid maken. We nodigen de kerk, de Rotary én de Soroptimisten mijn familie gewoon allemaal uit’ De spanning is om te snijden.
‘Dus jij gaat zo met jouw moeder om?’ gaat ze verder. ‘Als ik dat had gedaan richting mijn ouders, had er wat gezwaaid! ….Hoe dúrf je zo met je moeder om te gaan?’ Haar ogen spuwen vuur en haar gezicht wordt roder en roder. Ze vervolgt:
‘Dat had ik nooit in mijn hoofd gehaald. Ik heb mijn ouders nog nooit tegengesproken. Hoe haal jij het in je hoofd om mij zo tegen te spreken?’
Terwijl ze dit zegt, staat ze op en loopt weg naar het toilet. Als blikken konden doden… Haar hele lichaamshouding is erop gericht te zeggen dat de hele wereld tegen haar is.

Mijn moeder duldt geen grenzen

Dit is altijd al zo geweest. Ik ken het zo goed van haar: als er een grens wordt gesteld, wordt ze boos en onredelijk. Ze haalt dan alles uit de kast om haar waarheid als dé waarheid neer te zetten. Als iemand het niet met haar eens is, vertoont ze eigenlijk altijd dit gedrag. En dat was vroeger nog veel erger. Dat voel ik nu ook aan mijn lijf. Alles in mij reageert. Zo ook mijn lieve ‘innerlijke kind’, dat dit al veel te vaak heeft meegemaakt.

Toch verrast ze mij keer op keer. Ik ben in shock

Ik verbaas me over mijn eigen shock. Ze krijgt het toch weer voor elkaar om mij te overvallen met dit waanzinnige idee. Met haar beeld van een groot feest in de grote zaal van een bekend restaurant in de Betuwe, voor de middag én de avond.
En weet je? Ze is totaal eenzaam op haar 89ste. Niemand bezoekt haar nog. De mensen over wie ze het heeft, die ze wil uitnodigen, komen nooit bij haar.

Natuurlijk: daar heeft ze zelf aan bijgedragen. Ze heeft iedereen van zich afgeduwd met haar manipulerende, wantrouwende gedrag en conflictzoekende bewegingen, maar toch… Het feit is dat ze niet bij haar op bezoek komen. En dat ze alleen zit, het grootste deel van de tijd. En dan wil ze opeens een feest geven voor de halve wereld.

Eh? Omdat dat zo hoort? Omdat ze haar leegte wil vullen? Ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Wat ik wel weet, is dat ze het geld er niet voor heeft en het zelf niet meer kán organiseren. En dat ze een totaal eenzame vrouw is, die niemand meer bij naam kent, Ze wil in een totaal onbekende wereld mensen uitnodigen ‘omdat ze 90 wordt’ en er een feest georganiseerd moet worden.

Haar wil is wet

Sinds mijn vader is overleden, heeft ze alleen mij nog. En ja, ik ben als dochter heel liefdevol voor haar. En dát ondanks haar gedrag en ondanks dat ze er vaak niet voor mij kon en kan zijn. Ik organiseer en regel alles voor haar qua maaltijden, huis, boodschappen (het meeste op afstand online). Maar toch. Af en toe ga ik naar haar toe. Daardoor  ken ik zeker mijn grenzen in contact met haar. Want ik ken haar inmiddels. En ik weet inmiddels ook dat ze de grenzen die ik stel niet accepteert. Alles, werkelijk ALLES moet op haar manier. Als iemand mijn moeder tegenspraak geeft, dan wordt ze woest en onredelijk.

Vandaag dus weer. Ze komt terug van het toilet en begint opnieuw over het feest.
‘Jij bent alleen aan jezelf aan het denken. Je moeder vraagt één ding, ze wordt 90 en wil een feest. Jij wilt zeker liever dat dat niet gaat gebeuren hè?! Dat ze de 90 niet haalt en het geld in jouw zak steken?’
Mijn mond valt open van verbazing. Ze heeft mijzelf en mijn innerlijk kind met deze opmerking hard geraakt. Ook al ken ik haar en haar nare gedrag, dit steekt me toch enorm. Ik voel dat ik alles zo liefdevol voor haar doe.

Bijna ga ik onderuit door tegen haar tekeer te gaan

Bijna ga ik dan ook onderuit. Bijna val ik enorm tegen haar uit, om haar eens te vertellen wat een vreselijk mens ze is. Bijna scheld ik haar uit en vloek ik het hele restaurant bij elkaar. Bijna… In het verleden heb ik dát uiteraard enorm vaak gedaan. Ik ging haar dan precies vertellen hoe het zat. Eigenlijk uit mijn eigen onmacht en toch de wens om haar te veranderen, zodat ze mij zou zien en waardering zou geven. Zodat ze eindelijk eens zou zeggen: ‘Ja, lieve Antoinette. Je doet het goed. wat ben je toch een geweldige dochter!’
Dat heeft ze nog nooit gezegd. En dat gaat ze niet zeggen.
Dus gelukkig kan ik mijzelf dit keer inhouden, alhoewel de fantasie er nog is… om haar verrot te schelden, weg te lopen en te zeggen hoe naar ze is.

Ik hou de eer aan mijzelf en herpak mijzelf

Wat doe ik nú? Nu kan ik mijzelf herpakken. Ik krijg het voor elkaar om mijzelf te ervaren: te voelen hoe ik mij voel. Mijn verdriet te nemen. Daar heb ik ook wel jaren therapie, opleiding en training voor gevolgd. En het lukt! Ik ben trots. En ik kan het verdriet voelen als ze ‘aanvallen’ doet, steken uitdeelt en verwijten maakt. En ik kan de ‘knal’ steeds opvangen en mijzelf liefhebben en mijn innerlijke meisje beschermen.

Wat is het effect van bij mijzelf blijven?

Ik kan het bij haar laten en mijn eigen oude pijn (en de pijn van nu) hanteren. En ja, natuurlijk doet het toch nog steeds zeer. Dat zal niet over gaan. Ik blijf achterover zitten en compassievol naar haar kijken. En ik blijf bij mijn begrenzing. Later thuis hanteer ik dit nog meer.
Onderweg naar huis bel ik al twee lieve vrienden die mijn moeder ook kennen. Ik deel mijn inzichten en oude geraakte pijn. Ze luisteren liefdevol. Dat is zo fijn! In tegenstelling tot vroeger kan ik het nu wel delen. Concrete herinneringen van vroeger zijn er niet meer. Die heb ik niet. Toch herinnert mijn lijf wel heel veel gevoelens. Later als ik thuis in de veiligheid dit toelaat en ervaar, kan ik mijn verdriet en oude pijn toestaan en mijzelf (en mijn lieve kleine meisje) hierin vasthouden. Het is oké. Het raakte even een oud stuk. Vooral kan ik nu mijzelf erkennen en troosten. Als kind is het een hel om zo’n moeder te hebben. Dat ik er nu wel ben, is fijn voor mijn interne bangheid en troost. Nu is er wel iemand voor mijn innerlijke kind. Ikzelf.

Welkom aan mijzelf: Hoe ‘doe’ ik dat?

Wat doe ik nu anders om compleet rustig te blijven in lijf en geest? Deze 10 manieren deel ik met je.

• Ik koester mijn eigen innerlijk kind (en haar behoeftes) – die deze situatie(s) zo goed kent.
• Ik ben lief voor haar door mijn innerlijk kind nu, als volwassen vrouw, te beschermen tegen deze ongeaarde nare gedragingen van deze vrouw
• Ik plaats mijn innerlijk kind denkbeeldig op mijn schoot en ik troost haar, met veel aandacht en liefde.
• Ik leun in het moment achterover omdat ik niets met mijn moeder (lees de ander) hoef. Zij heeft zichzelf niet in de hand. Ik hoef dat niet op te vangen of er íets mee te doen
• Er is geen gevaar, nu! Deze vrouw heeft mij (en vooral mijn innerlijk kind) al emotioneel mishandeld en verwaarloosd. Dat is het verleden en kan ik niet veranderen. Nu sta ik dat niet meer toe dat zij mij pijn doet. Ik laat het bij haar.
• In contact met dezelfde vrouw ben ik nu lief voor mijzelf (én vooral voor mijn innerlijk kind). Ik communiceer nu met mijzelf, woorden als: ‘ik ben een lief mens en een liefdevolle dochter voor mijn moeder’. Die erkenning is veel belangrijker dan de erkenning van mijn moeder.
• Mijn moeder ziet mij niet (als kind ook al niet, mijn behoeftes ziet ze ook niet). En ik kan mijzelf wel zien en serieus nemen.
• Zowel de volwassen vrouw als het innerlijk kind hoeven niets met haar, maar ik vang ondertussen wel de schrik op van het kleine meisje in mij, omdat de situatie mij, toch nog, totaal overviel.
• Ik ben trots op mijzelf hoe ik heb gecommuniceerd met eer aan mijzelf.
• Door mijn eigen troost ben ik heel rustig en kan haar horen in haar wensen en haar super helder begrenzen. Ook al is ze ‘onredelijk’, in communicatie zie en hoor mijn moeder, ook in haar ‘plaatje’ hoe ze het wil. En ik kan liefdevol begrenzen en aangeven dat ik dit niet voor haar ga doen. Ik kan haar wel tegemoet komen in wat ze wél wil (een feestelijke dag). Verder laat ik de ontevredenheid en emoties bij haar.
• Ik kan ook erkennen dat het intens is en blijft.

Hoe kun jij dat ook ervaren? 7 tips voor jou

• 1. Nú kun jij wél de erkenning en liefde aan jouw eigen innerlijk kind geven in wat ze doormaakt of wat er geraakt wordt (ook al weet je de herinnering niet meer, je lijf reageert wel).
  2. Je weet, ook al voel je je wellicht alleen hierin, dat je nu jezelf WEL kunt verweren. En samen met jouw innerlijk kind ben je niet alleen, maar all-een.
  3. Je erkent dat je de ander niet kúnt veranderen (en mág opkomen voor jouw eigen belang!).
  4. Je hoeft niets voor of met de ander. Compassievol kijken naar het wezen van de ander in plaats van naar het gedrag. En het bij de ander laten. Het is niet van jou.
  5. Reguleer jouw eigen gevoelens (en niet die van de ander!). Jij kunt jouw gevoelens nú dragen. Je kunt het aan. Nu is NU. Je bent nu niet afhankelijk van deze persoon
  6. En nu kun jij er ZIJN voor jouw innerlijke kind. Je hoeft het niet nóg vaker mee te maken. Bescherm jezelf!
  7. Loyaliteit trekt aan alle kanten. Dat blijft. En je kunt het stoppen. Je kunt jezelf nu ‘verzorgen’ en eruit blijven. Ook de ander/ouder(s) in contact zeggen wat je hen hoort zeggen en begrenzen wat je wel of niet kunt doen. 

Elke keer opnieuw is het ‘kijken’ in wat je wel en niet wilt met de ander (met de ouder(s)). Dat is steeds weer een ontwikkelstap dichter bij jezelf.

Welke stap kun jij zetten om naar aanleiding van mijn voorbeeld meer voor jezelf te ‘staan’ en kiezen?

Laat jouw manier hieronder achter: ik wens je alle goeds met jouw ontwikkelstappen. Als het je aanspreekt, deel het in jouw netwerk, om de wereld voor lotgenoten fijner en meer ontspannen te maken.