Het is feest omdat ik mijn 50ste vier!

Het is 20 september 2019, 19:55. Ik zit met een vriendin in de auto en ben op weg naar mijn feestlocatie. Ik ben 50 geworden vandaag. Ik heb 120 vrienden en bekenden uitgenodigd om samen met mij het leven te vieren. Ik heb er heel veel zin in en voel een gezonde spanning… Over een half uur is het zover: De liefdevolle mensen om mij heen te voelen die voor mij komen, lijkt mij een feest (en ook een uitdaging om dit te mogen ontvangen en echt te zien dat dát ‘waar’ is). Alle gekozen ‘familie’ om mij heen te voelen lijkt mij super fijn voor mij.

Achteraf is dit trouwens een van de meest helende momenten van mijn leven. Ik gun dat iedereen die de liefde vanuit haar of zijn ouders niet zo goed kent of ‘weet’.

En dit feit is al schrijnend leeg en vervelend voor een volwassen kind: dat je ouder er niet bij is omdat ze, in dit geval mijn moeder, naar gedrag vertoont. Het is immers niet voor niets dat ik haar niet uitnodig… Ik doe het niet omdat het MIJN hobby is. Mijn moeder laat al haar hele leven (en ook nu) gedrag zien waarop het nooit over mij gaat maar altijd over haar. Deze dag is daar weer een zeer pijnlijk voorbeeld van. De dag start met verwijten. En ook nu tijdens mijn rit naar mijn feest krijg ik een telefoontje van de thuiszorg dat ze opeens, tegen mijn wil in, naar Utrecht wil komen. Weer omdat ZIJ het wil. En niet omdat ze aan mij denkt of er voor mij liefdevol wil zijn.

Op mijn feest draait het om mij. Ik wil mijzelf vrijmaken…

Vanmorgen ben ik naar mijn moeder geweest om met haar mijn verjaardag te vieren. Ik had een cadeautje geregeld voor mezelf, zodat ze mij dat kon geven op mijn verjaardag. Dat vindt ze fijn. En dat gun ik haar dan. Zo ben ik dan toch ook weer (op afraden van veel mensen om mij heen, die mijn moeder kennen). Ondanks de drukte van de voorbereidingen voor het feest was ik toch even naar haar toe gereden. Ik ben bij haar. En ze doet direct ontzettend aanvallend, verwijtend en niet liefdevol tegen me. Ze verwijt mij van alles…  en ik doe het weer helemaal fout in haar ogen. Er is geen moment waarop het om mij of de viering van mijn verjaardag draait. Ze is bezig met haar eigen behoeftes en heeft geen oog voor mij. Geen oog voor gezelligheid of de aandacht voor mijn 50ste verjaardag. Pijnlijk herkenbaar omdat ik dit mijn hele leven al mee heb gemaakt, helaas helaas. En toch wilde ik graag met haar deze viering meemaken. Mijn goede intentie en uitreiking wordt niet gezien. En ik ga toch verdrietig en leeg terug naar Utrecht, om mij voor te bereiden op mijn feest. Daar heb ik wel zin in. Het is en blijft toch een kater dat de ouder die je hebt het niet in haar vermogen heeft om aandacht aan je te geven. Dat blijft een wond.

Uit zelfzorg gehandeld, dacht ik

Vorig jaar was ik niet op de dag zelf maar de dag erna naar haar toe gegaan. Ik heb wel 20 keer het verwijt gehad dat ze niet uitgenodigd was. Uiteraard is dat niet voor niets. Ik zou het liefste een ‘moeder’ ervaren op mijn feest, als het een gezonde fijne relatie zou zijn. Dat lijkt me geweldig om zo’n moeder-dochter band te hebben. Maar ik wil niet een vrouw op mijn feest die niet lief is voor mij.

Als ze een moeder zou zijn die haar dochter in gedrag ook aandacht zou geven en zou ‘vieren’, zou ze uiteraard meer dan welkom zijn. Maar het draait niet om haar dochter op zo’n feest. Het draait om haar. Zij trekt aandacht naar zich toe. Zo ook op mijn verjaardag zelf. Het doet er niet toe dat ik naar haar uitreik. Ze kan het niet ontvangen. Ik rij naar haar toe en ze ontvangt me met alle verwijten van de wereld. Tragisch. Het is een nare sfeer. Ik heb geen enkele liefdevolle blik, uitreiking of felicitatie van haar gehad voor mijn verjaardag. Dat doet en blijft pijn doen. Keer op keer. Eigenlijk zeggen mensen die haar kennen: je bent ook bijna gek dat je naar haar toe gaat.

Een schokkend bericht …

Terwijl we op weg zijn naar het feest, belt een liefdevolle thuiszorgmedewerker met het schokkende bericht dat mijn moeder een taxi naar Utrecht heeft geboekt, in haar feestkleding zit en zich aan het opmaken is om te vertrekken. TOCH!…. Die  ochtend heb ik besproken met haar dat het niet de bedoeling is dat ze zou komen. Zeker niet omdat ze zo naar was. Ik kon het zelfs nog rustig zeggen. Immers: Ik wilde niet weer een belangrijk moment ‘verpest’ door haar drama. Doordat zij zichzelf naar voren zou schuiven. Of dat het om haar zou draaien.

‘En wat wil mijn moeder in Utrecht?’ vraag ik de thuiszorgmedewerker…. ‘De stad is immers best groot en ze weet heel goed dat ik haar vanmorgen heb gezegd niet te komen. Ze weet geen adres. Ze weet niet waar ik ben… En dan staat ze hier voor mijn deur, terwijl er niemand is… Dan zegt de thuiszorgmedewerker: ‘Ze wil naar jouw feest en ze staat erop dat ze gaat… Ik snapte het ook niet, zeker omdat je zo consistent en trouw communiceert. Je bent zo begaan bij de zorg voor jouw moeder’. De thuiszorgmedewerker wil ook zeker niet dat ze naar Utrecht gaat en snapte mij heel goed. Uiteraard was ze ook verbaasd wat er even gebeurde (zonder bericht van mij). Ze besluit mijn moeder te helpen niet in een vreselijke situatie te komen.

Paniek slaat mij om het hart

Ik vertel haar dat ik zelf onderweg ben naar de feestlocatie en 120 mensen verwacht die over 15 minuten binnen komen lopen. Dus helaas niets praktisch kan ondernemen. Kan ze mij helpen? Ja, gelukkig wel! Zij belooft mij naar mijn moeder toe te gaan om de taxi af te bestellen en deze informatie over te brengen die haar ook het beste leek. Ik vind het wel naar voor haar dat ze hiermee ook geconfronteerd werd. En het is nu even de situatie. Ik kan nu niets meer doen. Ik dacht dat ik vanmorgen, ondanks haar verwijten en gedrag, liefdevol en helder was geweest in mijn communicatie. Door er te zijn voor mijn verjaardag op een moment voor ons samen. En ik vind het ook vooral pijnlijk en naar voor mijzelf. Het blijft heel erg diep “AU” doen.

 

Mijn hele leven al stress van haar manipulatie

En wat herken ik dit… Ik heb mijn hele leven lang al deze stress. Vroeger ging ik in haar manipulatie mee, in haar eisen en wensen en drammen. En moest ik tegen mijn zin toestaan dat ze dan toch kwam. Omdat ik dat ‘gewend’ was.

Nu weet ik: Mijn moeder kan gewoonweg niet aan een ander denken… Haar hele wereld draait immers om haar (dat is haar psychische probleem). Bij mij wordt de wond geactiveerd. Én ik weet dat ik nú anders kan handelen. Dit keer, op de dag van mijn 50^steverjaardag, kán en mag het anders. En het raakt mij wel diep in een herkenbare oude wond.

Ik kan het goed loslaten tijdens het feest én het doet pijn. Ze weet mij toch elke keer te raken. Ook al weet ik dat ik het niet persoonlijk moet nemen en dat doe ik ook niet. Mijn moeder kán het immers niet – aan ‘een ander’ denken, dus ook niet aan mij.

 

De rode draad in mijn leven is dat ze niet aan MIJ en mijn behoeftes denkt

Mij een fijn feest of geweldige verjaardag wensen doet ze niet. Vragen hoe ik het zou willen, komt niet in haar op. Respecteren wat ik wil al helemaal niet. Ik ben het zo gewend geraakt dat het ‘normaal’ leek. En toch is het verre van dat. Dat realiseer ik mij vanavond.

Het is een rode draad in mijn leven.

 

Hoe doe ik dat? 5 stappen om je vrij te maken uit de oude manipulatie

Hoe ga ik met deze pijn om op zo’n fijn, belangrijk, feestelijk moment?

Ik zet het even apart in een mooi doosje. Ik geniet van het feest, met alle prachtige liefdevolle (zelf gekozen) mensen en vrienden om mij heen. En ik blijf in het moment. Maar hoe doe ik dat? Lees snel verder.

Herken jij je in het bovenstaande? Wil je weten hoe je jezelf herpakt in zo’n situatie? Wat helpt? Lees het onderstaande dan rustig door. Blijf ademen. En blijf het NU waarnemen terwijl je deze 5 stappen leest. Kijk om je heen. Voel je voeten op de grond. Adem door.

De 5 stappen die jij kunt zetten als je geraakt bent

1. Permissie(s) geven aan jezelf

Permissies zijn liefdevolle boodschappen die je uitspreekt tegen jezelf, als een liefdevolle ouder. Zoals bijvoorbeeld: ‘Ik mag echt voor mezelf kiezen!’ of ‘Ik mag doen wat ik wil’ of ‘Ik mag voor mijzelf opkomen’, etc. Deze boodschappen geven je een liefdevolle koestering en letterlijk permissie om het nú anders te mogen doen & ervaren.

Zo heb ik na het gesprek met de thuiszorgmedewerker mijzelf permissie gegeven dat het écht over mij mag gaan. Ik mag heerlijk genieten van alle liefde voor mij. Mijn moeder leeft haar leven, ik het mijne. Deze permissies heb ik ook gedeeld met mijn vriendin, die mij ophaalde om naar mijn feest te gaan.

 

2. Waarnemen van de realiteit

Neem de realiteit waar, neem de feiten waar. De vraag is: Wat is er NU FEITELIJK? Dus je kijkt rond… in de realiteit, in het hier en nu: Wat neem je waar? Wat zijn de feiten? Wat zijn de omstandigheden NU (let op: jou het feitelijk, koppel het niet aan interpretaties).

In mijn voorbeeld zijn de feiten:

1. • de thuiszorgmedewerker die naar mijn moeder gaat en haar taxi gaat annuleren en de informatie geeft dat ze thuis blijft en niet naar Utrecht rijdt (omdat ze dan op straat staat en niemand bij mij thuis is. Ze kent ook niemand en weet geen herkenningspunten in Utrecht)
   • ik ben jarig en ik geef een feest met lieve vrienden om dat te vieren. Zij komen voor mij omdat ze van mij houden
   • mijn moeder wil ik niet op mijn feest
   • ik geef dit feest en de (door mij gekozen) gasten komen voor mij
   • mijn moeders gedrag van deze ochtend heb ik gezien en de nare dingen die ze zei heb ik gehoord én nu hoor ik wat ze doet via de thuiszorgmedewerker. Daarbij denkt ze niet aan mij, maar alleen aan haar behoeftigheid om erbij te ‘moeten’ zijn. Ze bedenkt niet hoe het voor mij is. Dat blijkt uit geen enkel gedrag.

 

3. Bij de pijn blijven

Voel de pijn, maar zak er niet in. Jij kunt het pijnlijke gevoel als volwassen mens nu dragen. Dit is feitelijk jouw draagkracht en jouw huidige bedding die je voor jezelf hebt. En jij kan jezelf dragen nu als volwassene.

Dit doe ik ook. Ik adem naar de pijn en val er niet mee samen, maar ik ben ermee. “AU. Dat doet pijn”. Om de diepe pijn te voelen dat het niet over mij gaat. En tegelijkertijd helpt het ook om het bij mijn moeder te laten. Het gaat immers niet over mij. En het is wel erg AU om haar dochter te zijn. Dit herken ik in mijn lichaam, deze pijn. Ik adem erheen en ben ermee. En ik zit/sta er even mee, dat het helemaal ‘waar’ mag zijn.. op weg naar mijn feest.

 

4. De waarneming zoals die is NU, is de bedding en jouw kracht

Je kan zien dat het NU zo is, maar dat je NU ook zelf groot bent en onafhankelijk. Dat realiteit is wat er is. Niets meer, niets minder.

In mijn voorbeeld: ‘Er is een feest. Ik ben 50 geworden. Wow. Ik ben veilig. Ik heb liefdevolle mensen om mij heen. Mijn moeder laat ik. Die heeft ‘zichzelf te doen’. Ik ervaar mijzelf met de lieve mensen om mij heen nu.

 

5. Laat alle gedachtes of verwachtingen gaan

Gedachtes geven pijnscheuten. Laat die los, deze zijn niet nu in de realiteit. Dit betekent dat je ook gedachtes over een wenselijke andere situatie los laat. Je laat de hoop varen op dat het anders is of wordt. Dat is namelijk in de realiteit niet aanwezig. De tool is om terug te keren naar de lijfsensaties van DAT moment.

In mijn voorbeeld is een gedachte als: ‘Hoe haalt ze het in haar hoofd?’ totaal zinloos. Het is immers de realiteit dat ze doet wat ze doet. Ik ken haar niet anders. Als ik in deze gedachte blijf hangen, maakt het mij boos, maar dat is puur en alleen door deze gedachte (de gedachte maakt mij boos). En daar heb ik op een feest niets aan. Ik heb er ook niets aan als ik een plezier wil hebben in mijn leven nu.

 

Keer op keer terug naar deze 5 stappen en jezelf ‘herpakken’ om zelf op nummer 1 te zetten

 

Dus zet elke keer deze 5 stappen om bij pijnlijke situaties jezelf te herpakken. Het is elke keer jouw hersenen trainen om jezelf op nummer 1 te zetten. Door deze stappen keer je terug in jouw eigen leven, met jezelf op nummer 1. Dat mag echt!

Je mag Leven (in plaats van overleven).

Schrijf hieronder wat bij jou het beste werkte! Ik ben erg benieuwd naar jou en jouw (eigen)wijsheid.