Hoe vang je jezelf op als mantelzorger?

Wat een goede vraag op sommige momenten. Ik deel hier een eigen ervaring, als lotgenote, over hoe machteloos de ‘strijd’ soms is. En ik geef je tips hoe je jezelf op kunt vangen als mantelzorger.

“Mijn moeder vertoont haar gedrag. Hoe hou ik mij als mantelzorger staande?”

Ik heb mijn agenda vrijgemaakt om voor haar de verwarmingsmonteur en de monteur van de alarminstallatie te ontvangen. Helaas kan mijn moeder dit soort dingen niet meer regelen, overzien en regisseren. Vroeger had ze erg onstuimig, onredelijk en heel lastig gedrag. Nu is er osteoporose en alzheimer bijgekomen. Zo probeer ik wel wat dingen te doen voor haar, omdat het haar helaas niet meer zelf lukt. Ze kan het niet meer overzien en op realiteit inschatten, helaas.

Terwijl ik alles licht, zakelijk en makkelijk probeer te regelen en te communiceren, zit mijn moeder overal bovenop

“Wat zijn jullie aan het doen? Het is wel mijn huis hoor! Waar gaat het over?”.  Als ‘goede mantelzorger’ probeer ik haar juist wel bij de situatie te betrekken en wel autonomie te geven, waar het kan. Ik vertel haar wat er gebeurt of wat ‘ze’ doen. Ik snap haar behoefte om erbij te horen heel erg goed. Ze doet er alles aan om haar regie te houden en zich niet ‘oud’ te voelen. Ze lijkt (uit haar ‘oude gedrag’) zich toch steeds erg buitengesloten te voelen en niet de realiteit en het probleem te kunnen inschatten. Ze zit vast in haar eigen ‘starre wereld’. Zo was het vroeger ook, los van alzheimer.

Ze manipuleert zich steeds in het gesprek, loopt overal waar ik ben en dringt zichzelf op. En zij hulp ontvangen? Daar heeft ze nog nooit van gehoord. Ze laat het mij niet regelen. Ze laat het niet los. Terwijl ze het echt zelf helaas niet meer kan.

Oh ja. Ondertussen is mijn moeder met een vies vaatdoekje en een sopje (ja, écht lauwwarm water zonder zeepsop) haar ‘ramen aan het zemen’ van ca. 12 m2…. Op een keukentrapje van 3 treden. Gevaarlijk na haar diagnose osteoporose. Ze komt tot halverwege het raam. Ze is ogenschijnlijk ‘trots’ na enige tijd: “Wat een uitzicht hè!?”. Nou! Ze heeft een voldaan gevoel dat ze het allemaal zelf doet. Ik bekijk met argusogen hoe het gaat en wat ze doet. Ook stofzuigen wilde ze zelf doen en alle hulp wimpelt ze af. De oude verwarming wil ze achter haar huis opslaan omdat ze dat ‘nog wel eens nodig kan hebben’.

Ik wil deze dag dingen zakelijk, licht, snel en praktisch regelen voor haar.

Zodat ze snel het lekker warm in huis heeft en een goed werkende alarminstallatie heeft zodat ze zich veilig voelt. Dat is mijn doel. En ik probeer in alles wat tegen zit, mijn hoofd koel te houden. Hoe hou ik mijzelf staande? Want: natuurlijk worden oude stukken geraakt door haar gedrag in de mantelzorg die ik nu verleen. Daar heb ik veel ervaring in opgedaan en inmiddels ook kennis, kunde in opgedaan om mijzelf daarin te ondersteunen. Deze geef ik graag door.

Als je dit herkent, dat je je uiterste best doet in de zorg en de oude pijn je soms drijft in reacties? Dan heb ik 3 tips voor je, deze 3 tips pas ik zelf ook toe. Ik gun ze jou ook.

3 tips om je als mantelzorger staande te houden:

1. Erken jezelf in de geraaktheid

Het oude patroon wordt geraakt. Zie dat je nu GROOT bent. Erken jezelf. Het is heel lastig. Zij of hij is er nooit voor jou geweest. En nu opeens jij wel voor hen/haar/hem. Dat maakt je weer zo geraakt in het oude kleine stuk. Erken dat de pijn oud is en geraakt is in het moment.
En erken dat je in een pittige situatie bent (opgegroeid). Erken jezelf!
Het is écht logisch dat het boven komt. En dat je geraakt bent. Dat is helemaal OK!

2. Troost jezelf in de pijn die je voelt

Neem vanuit het hier en nu jouw innerlijke kind (die geschrokken is) op schoot. Je oude patroon is geraakt, dus ook de pijn van de oude ervaringen van jouw innerlijk kind. Daartoe is haar/hem troosten heel dierbaar en fijn. Jij bent nu jouw eigen ouder voor hem/haar. Je kunt daartoe de volgende oefening doen:

• Ga zitten in een stoel.
• Adem 3x in en uit.
• Voel je lichaam, de grond onder je voeten, je adem.
• Voel het hier en nu. Adem NU in, NET uit.
• Visualiseer een innerlijk beeld van je innerlijk kind. …. Zie hem of haar in de leeftijd dat hij/zij oploopt. En vraag haar/hem wat hij/zij wil. Het kan zijn ‘lekker voetballen/spelen’, maar het kan ook zijn dat je innerlijke kind achter je wil wegkruipen of op schoot wil rusten.
• Elke keer laat je licht toe in de ‘crack’ van de pijn. En laat je kramp eromheen los. Wandel om de pijn heen, wieg het, schommel het. Troost het, als een baby in je armen…. verzorg NU de veiligheid die je haar/hem kunt geven. Je kan er NU wel voor haar/hem zijn!

3. Bel een lief persoon waar je je verhaal kunt doen

Je bent niet alleen! Zoek steun. Deel en breng jezelf in, in wat je nodig hebt! Jouw pijn mag er zijn. Jouw verhaal mag en wil gehoord worden. En je mag steun vragen en vinden. Je mag ook getroost worden door lieve mensen. Dat ben je niet gewend. En het IS er echt!

Deel hieronder welke van de 3 tips je raakte of waar je wat mee kon. Ik lees je graag.