Lotgenoten voelen met je mee en snappen je….
Het is niet hetzelfde wat ze meegemaakt hebben, maar de onderliggende gevoelens zijn vaak wel herkenbaar. Het delen met iemand die dat stuk erkent, doet al heel veel. Dat is heel veel waard. En nu extra hard nodig, in deze periode van corona. Daarom schrijf ik over het effect op het volwassen leven van het Kopp/Kov kind zijn. Ik wil mijzelf delen en ook mijn kennis en kunde en levenservaring met je delen, zodat jij ook elke keer een stap verder komt. Ik heb daarvoor ook een community om met elkaar te delen.
Want….. de coronatijd is vaak een trigger voor zeer diepliggende oude eenzame gevoelens. In deze coronatijd is het daarmee ook soms zo pijnlijk eenzaam.
Daarin heb je, naast lotgenoten, ook jezelf hard nodig. Dat is een klus. Hoe doe je dat?
Oude wonden van verlating worden geraakt
Tenminste Ik ken dit gevoel in ieder geval. Het nauwelijks aanraken van vrienden, mensen waar je van houdt in de omgeving en het nauwelijks aangeraakt worden, doet iets met mij. De verlating van vroeger wordt hier keer op keer geraakt.
En dat vraagt veel zorg van mijzelf voor mijzelf. Het laat oude wonden voelbaar worden, omdat er TOEN niemand voor mij was… Nu wel, maar die oude pijn van verlating of dat niemand er is, wordt wel geraakt.
De klus is om deze gevoelens als volwassene nu zelf te verzorgen’, maar pfoooeeeeh wat een klus! Omdat er vroeger niemand voor je was, nu ook niet. Mag je dát ook nog zelf doen. Heel pijnlijk. En dat is het lot wat wij delen.
Omdat er (in mijn geval) alleen nog een moeder is die juist heel naar doet, raakt het ook extra hele oude diepe wonden en pijnen. Niet omdat ze naar IS, maar omdat ze het gewoonweg niet kan geven. Ook weer uit trauma’s die zij heeft. Maar toch: om bij een moeder die zichzelf en haar aandacht NIET beschikbaar heeft, als kind op te groeien, is een hele klus. Je leert dingen niet en gevoelens van radeloosheid, onmacht, eenzaamheid, in de steek gelaten en verlating liggen daarmee als wonden op de loer. Deze heb je als kind opgedaan en in het volwassen leven kunnen deze geraakt worden.
Elke keer als mijn moeder bijvoorbeeld nu uitvalt naar mij in haar buien, raakt dat weer. Het is voor haar lastig. En ik heb wel geleerd inmiddels liefdevol voor haar te zijn. Alleen als ik er voor haar ben, is het voor haar goed. En wordt zij rustig. Maar dat is voor mij niet prettig. Ze is er niet voor mij…..Dus ik kom van een koude kermis thuis.
Zoek de innerlijke ouder in jezelf op en geef jezelf wat je nodig hebt
Ik heb daarin als een soort moeder troost, zorg en koestering voor de pijn van MIJN innerlijk kind. Een zorg die ik vanuit mijn (fysieke) moeder niet veel gevoeld heb vroeger (en nu). Dat kan en kon ze mij als kind niet geven. Helaas.
En ik kan richting mijn moeder wel rustig en liefdevol blijven inmiddels, maar de eenzaamheid en ‘donkertje’ zingt dan nog na in mij als ik daar weg ga. En ook in mijn leven zingt deze donkerte door. Dat kost mij veel om daarmee te zijn. ook aan energie… . Ik moet het uit mijn tenen halen om het vermogen in mij wakker te maken (dat ik niet geleerd heb) om mijzelf te verzorgen hierin. En ik doe het.
Wat doe ik daarvoor? 5 tips voor jou…
- Haal de liefdevolle zorg in je naar boven, door als een moeder voor jouw innerlijk kind liefdevolle dingen te zeggen (‘je bent goed zoals je bent’… ‘je bent een lief mens’ etc).
- Check juist ‘in’ in jouw lichaam (ipv jezelf ook weer te verlaten als je iets pijnlijks voelt)… Dus voel jouw lichaam, juist jouw lijfsensaties… En BEN ermee. Juist omdat je NU volwassen bent, kan dit.
- Doe lieve dingen voor jezelf. Denk aan: een lekker warm bad of douche, fijne contacten met dieren, de natuur. Tijd op de bank, in de tuin, wandelen met jezelf, met vrienden, dans. Maak een lijstje van dingen die jij fijn vindt (hoe klein dan ook)
- Geef jezelf structuur in de dag, zodat je ook tijd inbouwt om lekker te bewegen, begrenst te werken, en tijd door te brengen in de natuur, met vrienden/vriendinnen afspraakjes te maken. Onderhou contact door met liefdevolle mensen sociale relaties op te bouwen en gelijkwaardige relaties aan te gaan.
- Deel!… Met lotgenoten, hieronder, of in de facebookgroep. Kom in contact met mij als je hierover verder wilt praten. En weet: je bent NIET alleen!
Plan een gesprek als je wilt verder praten hierover. Ik ben er (ook) voor je.
Liefdevolle groet, en omhelzing in de pijnen die geraakt worden in jou.
Antoinette
