Hoe herkenbaar zichtbaar KOPP/KVO gaat worden via docu “Nikki”
Met tranen in mijn ogen zag ik in het TV programma M. een voor mij intens gesprek met Nikki en haar moeder samen met documentaire maakster Monique Nolte.
Ik heb grote dankbaarheid dat er aandacht komt voor dit kwetsbare thema. Nikki is zo dapper om met haar moedige moeder (die haar problematiek erkent) in een docu te komen. Ik was zelf diep geraakt door wat ik zag.
“Nikki is een van de circa 577.500 kinderen in Nederland, die opgroeien in een gezin met een of twee ouders, die kampen met psychi(atri)sche- en/of verslavingsproblematiek.
- Wat betekent het als je ouders niet altijd goed voor je kunnen zorgen?
- Wanneer je soms tegen hen beschermd moet worden?
- In hoeverre raak je – al dan niet bewust – in een loyaliteitsconflict, omdat je ondanks alles toch onvoorwaardelijk van hen houdt?”
Herkenbare thema’s voor ‘ons’ uitgelicht…
Dit gesprek, op tv, met Nikki en haar moeder in M. raakte mij diep. Ik zie de blikken van Nikki, de continue alertheid, ik hoor haar praten. Alles is zo herkenbaar. Het is voor mij pijnlijk én schrijnend om te zien welk effect de moeder van Nikki op Nikki heeft, in haar gedrag, haar gerichtheid op de moeder, haar ‘zichzelf verlaten’ om de zorg voor de moeder, als kind van 11, haar ‘serieuze’ zienswijzes en manier van praten. Dit alles, terwijl ze nog maar een kind van 11 jaar oud is. Ze doet het uit loyaliteit & liefde voor haar moeder. En haar moeder handelt ook uit de beste bedoelingen. Ik ervaar het als schrijnend dat de patronen bij Nikki (lees ‘ons’) door contact met onze KOPP/KVO-ouders in de hechting héél anders ontwikkelen. Hierdoor hebben we later, als Volwassen mensen, patronen die zich niet altijd effectief laten zien. Uiteraard kent dit wel nuances in de mate waarin deze patronen ontwikkelen. En toch.
Pijnlijke effecten op het Volwassen leven nu al via “Nikki” zichtbaar
En “wij” weten dit: Het is pijnlijk te weten welke effecten dit op het volwassen leven heeft en gaat zijn! Heel moedig dat ze in beeld wil om dit ons te laten zien. En heel moedig en dapper dat ook haar moeder in beeld wil om meer bewustwording op de zorg en op dit thema te vestigen.
Deze documentaire, in de maak, gaat over ‘ons’.
Er zijn heel veel KOPP/KVO kinderen die leven met de gevolgen van vroegkinderlijke trauma’s. En veel mensen weten niet eens dat ze hiermee rondlopen. En dat er hulp voor is.
(H)Erkenning van KOPP / KVO thema’s. En je bent méer dan KOPP/KVO
Ik weet zelf nog maar een paar jaar dat ik een “KOPP-kind” ben. En deze erkenning heeft mij erg veel gegeven. Vooral richting in waar ik mijn kon ontwikkelen en erkenning in ‘waar de onzekerheid vandaan kwam’. Daarom is het nu mijn missie om er bekendheid aan te geven én heling aan te brengen, waar ik kan.
Veel mensen weten immers niet dat ze KOPP/KVO-kind ‘zijn’. Natuurlijk ben je veel meer dan dat, maar het is ook een erkenning van de patronen (de gevolgen) van de onveilige situatie van vroeger als kind op het volwassen leven. En dat helpt omdat je met deze erkenning ook dingen anders kan doen of aanleren.
Lastig als de problemen niet erkend worden
En daar komt nog wat bij. De moeder van Nikki erkent immers haar psychische problemen. Veel van ‘onze’ ouders hebben de psychische problemen of verslaving niet erkend. Dus wij zijn als KOPP/KVO kinderen vaak buiten beeld gebleven. En dat heeft grote gevolgen als kind, maar juist óok als je Volwassen bent. Het geeft onzekerheid, onrust, piekeren, zichzelf op de laatste plek zetten, altijd voor de ander zorgen én veel strengheid & zelfkritiek. Ook het te vroeg volwassen worden en in de overleef-patronen (controle houden) van vroeger blijven, kan leiden tot veel klachten als burn-out of zelf ineffectieve patronen. Ik zal voor mijzelf spreken. Doordat ik pas op mijn 35ste echt erkende dat er wat aan de hand was bij mijn ouders thuis, toen kon ik het echt pas erkennen en herkennen. Dat komt ook doordat de psychische problemen van mijn ouders lang binnenshuis bleven. Ze werden door hen zelf niet erkend en ook niet door de buitenwereld. Dat geeft extra complexiteit.
Als geen ander weet ik wat het is om hierin op te groeien als enig KOPP-kind. Met veel passie & met mijn hart begeleid ik mensen, die ook de gevolgen hiervan dragen. Deze begeleiding geef ik vorm vanuit mijn gegronde kennis, expertise, wijsheid en levenservaring. Ik ben dankbaar dat Monique de docu maakt en ik wil graag, ook via het team van Monique, bijdragen aan de psyche-educatie met mijn kennis en knowledge om Volwassen KOPP/KVO-kinderen te begeleiden in hun ontwikkeling. Dat is zo dierbaar en mooi om alle kennis die ik nu in de begeleiding breng, te mogen uitdragen aan zoveel mogelijk mensen. Zodat iedereen rust, eigen-waarde en ontspanning kan vinden. Ik wil met alle passie, kennis en ervaring die ik in huis heb, bijdragen aan de heling van (Volwassen) KOPP/KVO kinderen.
Neem gerust contact op als je meer wilt weten over de mogelijkheden online, in mijn programma of in mijn praktijk. Kom naar de gratis kennismaking zodat je ook kunt ervaren wat het voor jou kan betekenen op weg naar jouw heling, rust en eigenwaarde. Als je je op wilt geven, klik dan hier. Het online programma en trainingen hierover volgen op korte termijn.
Meldt je snel, als je meer rust en tools wilt in jouw leven. Weet je welkom.
Hartelijke groet, Antoinette
zeer herkenbaar! De zorg voor mijn moeder (psychische stoornis en verslaving) , nadien zorg voor mijn eigen kinderen en ouders… werken in de zorg…burn-out symptomen…en toch…ik functioneer als ik moet zorgen…het is een automatisme…En waar ik nu zelf mee zit…ik ben niet zorgeloos aan kinderen begonnen en hoe hebben zij dit ervaren? een oververmoeide moeder met zoveel zorgen…Angst om iets door te geven, niet alleen de genen maar ook de spanning van het constant alert te zijn…ik ben blij dat ik nu eindelijk weet waar mijn eigen angsten en emoties vandaan komen…en als ik herkenbare verhalen hoor geeft me dit heel veel steun! Ik kijk uit naar de documentaire! groetjes uit Belgie
HI Maureen, Wat herkenbaar ook weer wat jij schrijft. Bijzonder wat je deelt: het automatisme van zorgen daar ‘functioneer je (goed) bij’… Dat is ook een ‘gewoonte’, een talent. Dat is ook écht zo!…. Dat is de ultieme kracht, ook. En het roept ook (oude) angsten op: doe ik het goed? Altijd maar die twijfel of ‘we’ het goed doen. Zeer vermoeiend. En het leven doorgeven aan kinderen en opvoeden is een diepe buiging waard! Dus fijn dat je het schrijft. Ik denk dat velen dit herkennen. Het is zo intens als KOPP-kind om zelf kinderen op te voeden, omdat een heleboel emotionele vaardigheden niet meegekregen/meegegeven zijn. Dus dan is het ‘radeloos’ zoeken naar ‘hoe doe je zoiets’. Herkenbaar! Dank je wel voor je oprechte reactie. Fijn dat je ook, net als ik, steun ervaart aan het delen!
Ik kijk ook uit naar de docu. Het zal nog even duren 😉 En het is superfijn dat het gaat komen. Meer en meer steun aan elkaar verlenen. En de erkenning voor zovelen die hiermee ‘moeten’ dealen. Nou heel veel goeds! Warme groet, Antoinette
600.000 kinderen…dat is veel!! Ik ben zelf hoogstwaarschijnlijk ook enigKOPPkind ben maar zeker weten zullen we het nooit omdat er bij mijn moeder nooit een diagnose is gesteld. Ik moest vooral huilen tijdens het filmpje toen ik, ondanks de problematiek, ook de liefde zag tussen moeder en dochter…die liefde voel ik al heel lang niet meer (ik ben inmiddels 51) ben opgegroeid als enig kind door haar (mijn vader was grotendeels uit beeld, toen ik klein was al, maar zeker na de scheiding van mijn ouders toen ik 12 was) en mijn moeder moest alles alleen doen en was nog relatief jong (33) en had niet echt door wat ik nodig had als meisje van 12…ik zag mijn moeder eigenlijk bijna niet want naast haar fulltime baan studeerde ze en kreeg een latrelatie, ik was altijd bij anderen thuis na school en ik ben op mijn 16e al het huis uit gegaan…mijn moeder is extreem onzeker over zichzelf en ‘verbloemt’ dat door een bepaalde air aan te nemen. Mi heeft zij hierdoor nps ontwikkeld waardoor ze mij emotioneel ging mishandelen (ik kon nooit iets goed doen, ze beledigde mij continu (“jij hebt last van een ‘meerder’waardigheidscomplex”, ga maar naar je vader, je bent verwend, lui, je liegt, je bent egoïstisch, soms denk ik wel eens dat ik je haat etc. etc.) Knuffels of troost zoals een moeder dat alleen kan met haar kind heb ik nooit gehad; áls er geknuffeld werd, was zíj het die getroost moest worden, ondanks dat het om iets ergs ging wat mij was overkomen, alles was sowieso altijd mijn eigen schuld…Zij wil nu (voor de 3e keer in mijn leven) geen contact met mij (je bent mijn dochter niet meer, ik wil je niet meer zien etc…) maar heeft wel contact met mijn ex en daardoor ook met mijn kind…het doet ongelooflijk veel pijn dat ze mij niet wil zien, maar wel mijn zoon… Soms denk ik dat ik dit alles pas kan gaan verwerken als mijn moeder er niet meer is (ze is nu 72), zij en mijn ex wonen ook nog eens vlak bij mij om de hoek (ik ben een jaar geleden door mijn ex zonder iets uit zijn huis gezet en heb zelf niet direct genoeg middelen om een huis voor mij en mijn zoontje te huren of kopen en zit nu nog noodgedwongen op een kamer van 10 m2, terwijl zij met zijn allen ‘gezellige’ uitstapjes maken, feestdagen en etentjes met elkaar vieren enz… het doet allemaal ongelooflijk veel pijn.
Beste Tenny, wat doet het onwijs pijn he!? … Wat je hebt meegemaakt legt diepe kerven in jouw ziel. En het is stap voor stap helen om het voor jezelf draaglijk te maken. Er is nu een verschil met het meisje van 12.. Dat je NU wel jezelf kan troosten en liefhebben. nu ben je niet meer afhankelijk, ook al doet het nog wel heel veel pijn. Ik gun je alle liefde voor jezelf van de wereld. Zeker omdat het je zo’n pijn doet dat je moeder zo doet. Ik wens je alle kracht!… Liefdevolle groet, Antoinette