Ik deel met jou een interview bij Jinek

Met mijn naamgenote, Antoinette Beumer. Het raakte mij diep. Antoinette heeft een boek geschreven over zichzelf en over haar ervaring (autobiografisch) als KOPP-kind, in roman-vorm.

https://www.youtube.com/watch?v=1IwKQJFwV5Q

Eva is haar hoofdpersoon in het boek geworden. Zij heeft een vader die manisch depressief is en in een inrichting werd behandeld. Antoinette herkent aspecten die ze vanuit haar jeugd verwerkt heeft. Ze schrijft het verhaal autobiografisch vanuit de overheersende invloed van haar vader uit haar jeugd. Ze beschrijft het als de ‘enemy within’. Ze zegt daarover: “Daar waar het veilig moet zijn, was het het onveiligst. Daar waar je geborgenheid wilt ervaren, wil je steun en begrip en support. En als je dat niet krijgt, is het een ‘hell within’. Dan ben je als kind steeds op je hoede. Ook angsten ken ik als effect uit mijn jeugd”.

Wat raakte mij en wil ik met jou delen? 

Jinek vraagt haar in het interview (youtube) ‘je hebt 2 zussen, toch? ja. En je hebt hen weggelaten in de roman. Jinek: “Eva is in de roman enig kind. Dat is toch een andere dynamiek?”
Antoinette Beumer: “Ik wilde Eva isoleren. Ik wilde dat ze geen herinneringen had, weinig zelfkennis had. En een weg te gaan had, die ze niet uit herinneringen had. Als ze 2 zussen had gehad, had ze veel gesprekken gehad en had ze erover gepraat. Voor het drama was het beter dat ze alleen was, dus het was voor het drama beter dat ze enig kind was”.

Deze uitspraak heeft mij zo geraakt toen ik het filmpje voor de eerste keer zag. Pittig te horen, als enig kind. Zo voelt het. Het voelt als drama. Als een groot drama, ook juist omdat als je alleen bent en er alleen voor staat en niet kúnt delen.

Enig kinderen staan er, naast de effecten als KOPP-kind in het Volwassen leven, ook nog eens alleen voor.

Er IS niet eens iemand anders om voor de situatie, als bloedband, verantwoordelijkheid te nemen. Ik weet dat zussen / broers ook niet ‘alles’ is, maar ze ZIJN er wel. Uiteraard zullen veel mensen broers en zussen ook als een ‘last’ ervaren. En ook dat heeft het effect op je leven, als daar veel speelt. En mijn ervaring is dat ‘enig’ zijn precies deze dynamiek versterkt: je komt sneller in het drama van de ouders. Omdat er juist niemand is om het af te leiden.

Het is een erkenning op een indirecte manier, ervoer ik.

Ik hoop dat ik het jou ook kan meegeven. Dát heeft een enig kind totáal niet: herinneringen kúnnen delen, er niet (totaal) alleen kind van zijn, de bloedband… er zijn dingen die met broers en zussen wel gedeeld of uitgevochten worden. Ook niet makkelijk!… en mijn punt van ‘alleen is ook maar alleen’ wil ik hier toch echt maken.
Een enig kind gebeurt het niet dát de kans er is om te delen. Je ‘moet’ zelf.
En dat is nog steeds zo als mantelzorger in een Volwassen situatie.

Deel hieronder hoe dit filmpje van Antoinette is in jouw ervaring…. als KOPP-kind. Wat spreekt je aan? Welke erkenning krijg jij als zij deelt over het ‘drama’ als enig kind dat je er echt alleen voor staat?